4 Haziran 12:30

Uçaktayım. Samsuna gidiyorum. istanbuldaki hafta sonumu vakit geçirmeden yazayım dedim. Cuma günü mehmetle taksi ile havaalanına gittik. Orada ikimizin ortak arkadaşı ile karşılaştık. Eski hastanemizden arkadaşımız, onun da bu şehirde bulunma sebebi bizimkiyle aynı. Bir de hastanelerinden hemşire vardı, onlarla sohbet ettiğimiz için vakit çabuk geçti.

Mehmetle birlikte uçağa binişimiz sınırlı, her seferinde ya sallanır yada iniş sırasınd bir güçlük olur. Birlikte güzel bir yolculuk yapmadık. O yüzden de son zamanlarda uçak yolculuğundan biraz korkmaya başladım. Normalde 1 saat 40 dakika sürerken biz 1 saat 20 dakikada SGH’ına vardık. Servisle levente oradan da evimize gittik. Karnımız aç olduğu için ve evde de yiyecek olmadığı için abisine gidip bir şeyler yedik. Bu arada Mehmet biraz sitem etti ‘öldük mü kaldık mı kimse aramıyor’ diye. Ertesi gün evin yakınındaki simitçide kahvaltı edip, yürüyerek önce Yavuz Selim’e gittik. Haliçte uçak gösterisi vardı ve Mehmet buradan görüntünün çok daha iyi olacağını söylemişti ama bahçe hala tadilattaydı. Türbeyi ziyaret ettik. Aklıma Muhammet Emini Fatihin türbesine götürmem geldi. Zaten yol boyu onu düşündüm, aklımdan çıkmıyor. Yürüyerek haliçe indik. Kıyı şeridi tamamen doluydu. İnsanlar yanlarında meyve, yiyecek, içecek, çekirdek ne var ne yoksa getirmişler, sürekli yiyorlardı. Başlaması için bayağı bekledik. Başladığında da ben resim çekmeye çalıştım. Uçakları yakalaması biraz güç oldu ama yine de yakaladım. Çok fazla güneş vardı ve çeyrek finali seyredip ayrıldık. Gül camiine gittik. İçinde mozaikler bekliyordum ama öyle değildi. Diğer kilise camiiler gibi buranın da içi karanlıktı ama tavanı diğerlerinden daha yüksekti. Burada bir kabir varmış ve bunun kime ait olduğuna dair 3 rivayet varmış; 1. gül baba isimli bir şahsa, 2. bizansın son imparatoruna, 3. Hz İsanın havarilerinden birine.

Caminin isminin gül cami olması ile de ilgili 2 rivayet varmış; 1. gül baba’dan dolayı, 2. ise istanbulun fethinden bir gün önce Bizans halkı bu kilisede toplanmışlar ve dua etmişler, Fatih tarafından fethedilmemesi için. Ve kiliseye gelirken de çiçeklerle, güllerle gelmişler. Fetih gerçekleştikten sonra Osmanlı ordusu kiliseye girdiğinde burayı güllerle bezeli görünce buraya bu ismi vermişler. İstanbula gelirken güneş kremine bakmıştım ve gerekli olmaz diye düşünmüştüm ama yanılmışım, ikimizin de burnunun üstü kıpkırmızı oldu, ilaveten benim tombik yanaklarım da kızardı. Gül camii sonrası yürüyerek mehmetin abisine gittik. Biraz sohbet ve ayran içtikten sonra Mehmet habitata gitmek istediğimizi söyledi, sağolsun o da bizi kırmadı ve götürdü. Ben cevahir otel dediğim halde Mehmet alışveriş merkezi zannetmiş ve o yüzden de yol bayağı uzadı, trafiğe takıldık. Ama benim için gayet keyifliydi, çünkü yeni kapı tarafından gittik ve ben bol bol İstanbul manzarası seyrettim. Adressistanbul cevahir otelle aynı otoparkı kullanıyor. 1 saatliğine 8 milyon ödedik, halbuki çevrede park edecek bissürü yer vardı. Benim tahmin ettiğimden daha küçüktü (habitat). Ürünler de pahalıydı. Yanımda alışverişle ilgisi alakası olmayan 3 kişi olduğu için hiçbirşeye alıcı gözle bakamadım. Aslında ben bütün binayı gezmek istiyordum, Mehmet de gezseydin dedi ama ben istemedim. Peşimde kuyruk gibi 3 kişi, hiç zevkli değil. Çıkarken karteli gördüm. Tabii hemen o tarafa gittim. İstediğim sandalyelere ve abajura baktım. Oradan cevahire gittik. Girişteki büyük İngiliz mağazasında indirim olduğu için ordan kendime kırmızı süzgeç aldım. Genelde mehmetle cevahire gittiğimizde kumpir yeriz, yine

öyle yaptık. Buradaki kumpiri o pek beğenmiyor ben ise zaten yemiyorum. Akşam ağabeynin evine gittik. Mehmetin deyimiyle yenge hanım yemek hazırlamştı ama tok olduğumuz için yemedik. Çay ve yanında bizim getirdiğimiz kadayıfları yedik. Taşınma sırasında bize çok yardımcı olduğu için abiye aldığımız hediyeyi verdik. Gece evimize yatmaya gittik.

Ertesi sabah yani Pazar sabah geç kalktık. Mehmetin annesi, babası ve ablası ile konuştuk. Annesi birkaç gündür sürekli beni rüyasında görüyormuş, bayağı sıkıntılıymışım. Ben de ona muhhamedi söyledim, çok üzüldü. Kahvaltı için yürüyerek ağabeysne gittik. Fatih camiinin bahçesinden geçtik. Acayip kalabalıktı, kimisi banklarda oturmuş gazete okuyor, kimisi çimenlerde piknik yapıyordu. Kahvaltı sonrası bayağı sohbet edildi. Mehmet yeğeninin zoruyla satranç oynadı. Mehmete ‘ fatih camiine bari gidelim benim çok canım sıkıldı’ dedim. Biraz oturduk ve mehmetin sevdiği caminin önündeki iki meşe ağacına baktık. Fatihi ziyarete gittik. Bu kışdı galiba ablam Muhammed ve beyazıtla istanbula gelmişlerdi. Ablam beyazıtla camideyken ben de muhammedi Fatihi ziyarete götürmüştüm. Kapanmıştı ama rica edince sadece Muhammedi içeri aldılar. içeri girip hemen ayak ucunda diz çöküp duasını etmişti ve sonra da çıkmıştı. Gözümde o güzel manzara canlandı. Öyle sevimli gözüküyordu ki. Hiç aklımdan çıkmıyordu ama mehmeti de üzmemek için ona belli etmemeye çalıştım. Yoldan bizi abisi aldı, hep birlikte arnavutköye gittik. Deniz kenarında biraz yürüdük ve sonra da karşıdaki caminin bahçesindeki banka oturup çay içtik (çay bahçesi

dolu olduğu için) bir şeyler yedik ve manzarayı seyrettik. Buranın bizim için özel bir anlamı var.
mehmetin evlilik teklifini kabul ettiğim gün buraya yemeğe gelmiştik ve ben birkaç dakikalığına onu beklerken bu bankta oturmuştum.

aqua park

Ya aslında böyle birkaç gün sonra yazınca her şeyi unutuyorum. Sabah geç kalktık. İki gündür üstümde acayip bir halsizlik var. kahvaltıyı iki kişi hazırlasak daha iyi olur diye düşündüm ama bu sadece bir düşünceydi. Adımız ev hanımı o yüzden her şeyi benim yapmam gerekiyor. Çalışmaya başlayınca nasıl olacak merak ediyorum. Diyorum ya gün geçince her şeyi unutuyorum diye, bu düşünce aklımdan Pazar günü geçmişti.
Cumartesi sabah ilk defa Mehmet uyurken, ben kalkıp hazırlandım ve bu sefer o beni uğurladıktan sonra aşağı havuza indim. Havuz kalabalıktı. Hoca ders vermeye değil, çalışayım diye çağırmış. Ben de yarım saat kadar bir o tarafa bir bu tarafa gidip durdum. Pazartesi sınavı olduğu için Salı günü gel dedi ve başka bir grupla beraber alacakmış beni. Halbuki ne güzel özel ders gibi tek başıma çalışıyordum. Yarım saat sonrası bissürü kadın ders almaya geldi ve ben de çıkıp tigrise gittim. Tigris spor salonunun hemen yanındaki belediyeye ait market. Buradan alışveriş ne derece mantıklı bilmem. Eve çıkıp kahvaltı hazırladım. Şu yukarda bahsettiğim halsizlik belirdi. Mehmet yüzmenin bana yaramadığı kanaatine vardı. Kahvaltı sonrası orada burada yatıp durdum. Kendimi zorla toparlayıp mehmetle dışarı çıktık. Mehmet pek istemese de yeni açılan karfıra gittik. Girişi çoluk çocuk doluydu. Portakal ağacı Hatice, bu tarafa geldiğinde tarihi doku yerine bol bol çocuk resmi çekmiş. Bence sadece dışardan gelince o çocuklar sevimli gelebilir. Burada yaşayınca , bu kadar çoğuyla birlikte olunca, sürekli dışarı çıktığında ayağının altında dolaştıklarında ve bir de onların gelecekteki potansiyel tehlikelerini düşününce insanın gözü korkuyor. Daha hiçbir yer açılmamış. Marketi açmışlar ve içerisi tüm şehir insanını barındırıyordu. Büyük göründüğü için biz de girip şöyle bir tur attık ama dışarı çıkışımız bile zor oldu. Oradan çıkıp eski karfıra gittik. İn cin top oynuyordu. Büyük bir keyifle market alışverişimizi yaptık. Mehmet çok fazla şey almamamı, birazını da yarına bırakmamı söyledi ama ben çoğunu aldım. Yemek yapmaya pek de niyetli olmadığımı sezdiğinden beni saç kavurma yemek üzere Dicle aquaparka götürdü. adamalar bir havuz yapmışlar ve adına da aquapark demişler. İlk gittiğimizde biraz güneşliydi, o yüzden de gölgelik yerlerde vakit geçirmeye çalıştık. Ben resimler çektim. Tam arkada tren yolu vardı ve ben de keşke şuradan tren geçse dedikten bir 5 dakika sonra tren geçti. Buraya benim tahta oturmam için geldik. Önce masada oturduk ama sonra gölgelik olunca yandaki tahta geçtik. Oturması gerçekten çok zevkliydi. Yan tarafımıza iki kadın iki adam oturdu. Aileye benzemiyorlardı. Mehmet onları dikizleyip durdu. Onların gülme sesi gelince pazarlıkta anlaştılar heralde dedi. Sonra sayfaya neler yazacağıma dair cümleler kurdu. Ben bayağı güldürdü. Yemeğimizi yedik, semaverde gelen çayımızı içtik. Hava çok da güzel esiyordu. Misafirimiz gelirse buraya getirme kararı aldık. Kalkmadan Mehmet resimlerimi çekti ve hava kararmak üzere olduğu için kalkmak zorunda kaldık.
Eve geldiğimizde tekrar çay ve meyve faslından sonra ışıkları söndürüp dondurmam gaymak’ı seyrettik. Biraz bel altı espriler ve küfürler vardı, çocukların seyretmesi için çok uygun olmayabilir ama bizim için çok eğlenceliydi, bayağı güldük (açık sahnesi yok). İkimizin de çok hoşuna gitti. Beraber gittiğimiz ilk film olan babile gideceğimizde yanlışlıkla bize bu filmin biletlerini vermişlerdi de sonra fark edip biletlerimizi değiştirmiştik. Sinemada da seyretsek çok da pişman olmazmışız. Bir de bu filmde hoşumuza giden cami imamı ve yaşlı amcanın nasihatleri oldu. Normalde türk filmlerinde cami hocalarını sakallı, gözü şaşı gibi, topallayan, sürekli çocuklara kızan ve muhakkak ki hocalığa yakışmayacak davranışlarda bulunan insan olarak gösterirler. Halbuki bu filmde camideki dersler çok eğlenceli ve faydalı gözüküyordu.
Pazar günü ise geç vakitte mega centera gittik. Mehmete pantolon ve deri terlik baktık ama ikisini de bulamadık. Her zamanki gibi ben burger o da kumpir yedik ve ufak çaptaki market alışverişinden sonra eve döndük. Akşam çay içerken ünyedeki evim için banyo paspası başaldım. Hem sıcak diye yakınıyorum hem de o ipleri örmeden duramıyorum. Mehmete sürekli ‘ rengi çok mu cırlak oldu, ne dersin?’ diye sorduğumda her seferinde ‘biraz daha ör, çok az örmüşsün’ dedi. Bu akşam mehmetin annesi, babası, ablası ve 2 yeğeni bizim devremülke yerleştiler. Bayağı beğenmişler. Ablamı ve çocukları düşündüm. Muhammed hasta olmasaydı onlar gideceklerdi. Çocukların sevinç çığlıklarını düşündüm. Üçü de ne kadar sevinirdi. Hele Beyazıt havuzu görünce herlde çıldırırdı. Suyu acayip seviyor. Annesi telefonda konuşurken banyoya gidip su dolu kovanın içine giriyormuş.
Gece geç yattım. Ve çok geç uyudum. Sürekli neleri götürmem gerektiğini ve gitmeden neler yapacağımı düşünüp durdum.

Resimleri yazıya yapıştırmaya çalıştım ama nedense olmadı.

önceden her yer yemyeşildi şimdi ise sıcktan her yer sapsarı. sağ taraf bayağı yeşil. o tarafta tarlalar var, mehmetin dediğine göre motorla su çekip suluyorlarmış.

kellik kampanyası

Sabah canım kahvaltı yapmak istemedi ve kendime şehriye çorbası pişirdim. 1 saatlik yüzme dersi o kadar yorucu geldi ki, hoca biraz daha devam etsene demesine rağmen ben pes ettim. Pazartesi sınavı varmış, o yüzden de hafta sonu da gideceğim. Cumaya kadr bana yüzmeyi öğretmek istiyor. Cuma İnşallah ankaraya devremülke gidiyoruz. 9 gün kalacağız.
Havuz sonrası o kadar yorgundum ki, kanepede saatler geçirdim. Uyuklama aşamasında Ayşegül aradı. 17 mayısta yeni evine taşındığı için arayamamış (doğum günüm), hb den muhammedin hastalığını duymuş, onunla ilgili biraz konuştuk. Zorla kalkıp evi sildim, hafta sonu yapamayacağım için. Mehmetle pazara gitmek istiyordum (hiç halim olmamasına rağmen) benim yerime o bahaneler buldu ve dışarı çıkmadık. Sıcaktan iştahım da yok, artık abur cubur yemiyorum, hatta canım hiçbir şey istemiyor. Bol bol soda içiyorum. Sıcak diyorum, aslında önceki günlere göre çok iyi, hafif esiyor (hatta mehmete göre serin) ama benim vücut ısım biraz düşük galiba, en ufak sıcak bile beni etkiliyor. Bu arada havuzdan geldikten sonra aynanın karşısında yeni aldığım rowenta döner başlıklı alet ile saçımı şekil vermek için 1 saat kadar uğraştım ama sadece şöyle bir bakıp her zamanki gibi topuz yaptım. bu sıcakta başka ne yapılabilir ki?
Bu birkaç gündür muhammedin saçları çok fazla dökülüyormuş (Meğer ilaç stoplandıktan sonra saçlar dökülüyormuş). Sıcaklar yüzünden de çok bunalmış ve saçlarını kestirmeye razı olmuş. Amcası bugün hastaneye berber getirmiş. Muhammed daha 3 numaraya vurdurmak istiyorum demeden adam başlamış sıfıra vurmaya (herhalde amcası tembihledi). Cep telefonu ile kafasının resmini çekip göstermişler ve kafasını beğenmiş. Sanırım babası ve amcası da saçlarını kazıtacaklarmış. Beyazıtı zaten ondan önce yaptırtmışlardı. Ben de dayılarına kellik kampanyasına katılıp katılmayacaklarını sordum ama bu işe pek de sıcak bakmadılar.

yüzme 2.gün

akşam ablamları aradım ve ikisinin de morali düzelmişti. yüzme dersini anlattım. ablam dedi ki 'muhammed de burada kuru yerde burnundan nefes verip duruyor' , bir taraftan da bana sesleniyor ' teyze onlar çok kolay ya!' . geçen yıl muhammed de devremülkte özel ders almış. sonra telefonu annesinden alıp dersite yaptıklarını anlatmaya başladı. annesine de ' teyzem ne şanslı ya, evlerinin altında havuz var' diyormuş. sonra bana annesi ile dinledikleri cd' yi dinletmek istedi ama başaramadı. 'teyze biliyor musun hani galatasaray lisesi var ya, onun önceden adı gül baba ..... imiş'. 'teyze sana sonra bunu dinletirim'. onun keyifli olması hepimizi mutlu ediyor. ablama kuvvetli olması gerektiğini, ona moral vermesi gerektiğini ve canı sıkılmasın diye elinden geleni yapmasını söyledim. ' zaten benim moral durumumdan çok etkileniyor. tek başına birşeyler yaparken hemen sıkılıyor. play stationı birlikte oynuyouz. birlikte dua ediyoruz, dah iyi oluyor' dedi. Allah kolaylık versin İnşallah.

bugün yüzme dersim güzel geçti. bol su yuttum. 7. günündeki 2 kadının hala havuzun bir başından diğerine gidmediğini görmek beni daha da gayretlendirdi ben İnşallah yapacağım. dün gece sol omuz eklemim çok ağrıdı, hala da ağrıyor.

hava bugün fena gözükmüyor. hafiften esiyor.

dün nalan ile konuştuk, erkek kardeşi sözlenmiş. bugün Şuayip abi ile konuştum, muhammed tedaviye yanıt veriyormuş, doktoru öyle demiş. dirençli değil demiş. söyledikleri bu kadarmış. İnşallah çok iyi yanıt verir.

sanırım ankaraya devremülke arabasız gideceğiz. o kadar yolu nasıl gideceğiz bakalım, biraz gözümde büyüyyor. şimdiden neler götüreceğimi düşünüyorum. mehmetin abisi ve eşi de gelecek. onlar otelde kalacaklar. mehmet biz de onlar gibi açık büfeden yiyelim diyor ama ben açık büfeyi istemiyorum. hem sıraya girmek istemiyorum, hem çok fazla yememem gerek, hem de bizim o paraya ihtiyacımız var. ben o parayla İnşallah güzel güzel eşyalar alacağım.

birlikte 1 yıl

Cumartesi kahvaltı sonrası evde biraz vakit geçirdik. Dışarıda hava o kadar sıcak ki Mehmet ikindide derecenin 42 yi gösterdiğini söyledi. Tabii ev de sıcak. Geç vakitte üniversitedeki çay bahçesine gittik. Mehmet satranç oynamak istedi ama taşları eksikmiş, ben de nasıl oynandığını hatırlamıyorum zaten. Zamanında neslihan öğretmişti, o gün oynamıştım daha da oynamadım. Tabii insan ortaokulda öğrendiğini şimdi hatırlamıyor. Tavlayı da ak dan öğrenmiştim. Okeyi taksimden arkadaşlarla gittiğim ağvada mehmetle birlikte öğrenmiştik. Mehmetle ben takım arkadaşı olmuştuk ve ben ondan daha iyi oynamıştım. Geçen yaz gittiğimiz çeşmede ise mehmetin ağabeylerinden pis yediliyi öğremiştim. Çok hoşuma gitmişti. Mehmet arada ‘benim karımın ruhunda kumarbazlık var ‘deyip benimle dalga geçmişti. Neyse bırakayım şimdi oyunları, yanımda götürdüğüm jujubenin gönderdiği ‘the secret dream world of a shopaholic’’i okumaya başladım. Onun sayesinde İngilizce kitap okumaya başladım.
Oradan kalkıp evin karşısındaki çamlıca pide salonunda kebap yedik ve markette alışveriş sonrası eve döndük. Akşam ben tv seyrettim Mehmet her zamanki gibi nette gazete okudu. Arada geçen yıl o gün neler yaşadığımızı düşündük. Saat 12 yi geçtiğinde mehmete aldığım hediyeyi verdim.
Giyindi ve resimlerini çektim. Sonra diğer hediye alternatiflerini anlattım. O bana almamış. Ayakkabı alacaktım ama sen gel de birlikte alalım diye düşündüm dedi. Kızıp kızmadığımı sordu, ‘tabii ki kızmadım dedim’. Mehmetle 1 yılımızı doldurduk.
Pazar günümüzü sabah uyanır uyanmaz şimdi ne yapıyorduk (fotoğrafçıdaydık ) diye düşünerek güne başladık. Günümüz öyle sıradan geçti ki normalde dışarı çıkıp gezdiğimiz halde bugün ne dışarı çıktık ne dışarıda yemek yedik. Geçende burada bomba patlamış. Mehmet daha önceden istihbarat alınmış zaten, biliyorduk dedi. güvenlik nedeniyle ve 1. Mehmet, arkadaşının düğünü için istanbula gittiği için benim Mehmet icapçı olduğu için dışarı çıkmadık. Dediğim gibi gün boyu neler yaptığımızı konuştuk. Ve akşam da yemek sırası ve sonrasında bu bir yılda neler yaşadığımızı, ne beklerken ne bulduğumuzu ve neden daha önceden evlenmediğimizi konuştuk. Benim için çok güzel bir gündü.
Ertesi gün annemi arayıp 1. yılımızı doldurduğumuzu söyledim. O da aynen bizim yaptığımız gibi yaptı ‘ geçen yıl bizim için ne güzel bir gündü, bugün ise ne sıkıntılı’ dedi. Sesinde sürekli üzüntüyü hissediyorum. Sanki daha da yaşlanmışlar gibi geliyor, annem de babam da.

14-15 haziran

Perşembe günü sabah erken kalktım. Beyazıt, Ayşenur, babam ve annemle kahvaltı yaptım. babam veda edip işe gitti, Ayşenur tv karşısına, annem ve Beyazıt ise bahçeye. Hazırlandım ve aşağıda herkesle vedalaşıp, zeynep’in arkamdan döktüğü 1 bardak su eşliğinde hastaneye doğru yola çıktım. Kahvaltıda fazla bir şey yemediğim için ablamın hazırladığı öğle yemeğini Muhammed yerine ben yedim. Biraz ilaçların verdiği iştahsızlık, biraz da mızmızlık yüzünden Muhammed yemek yemek istemedi. Halen de öyle, ne zaman arasam ablam ona yemek yedirmeye uğraşıyor.
Muhammed Cuma günü karnesini almaya okula 1 saatliğin gitmek için doktordan izin aldı ama biz arkadaşlarının vereceği tepkiden çekindiğimiz için çok da fazla gitmesini istemiyorduk. Ona maskesi ile gitmesi gerektiğini anlattım. ‘ yaaa takmak istemiyorum. Anne yaa ‘ vs dedi. Ona bizim o hasta olmasın diye maske taktığımızı, ama dışarıda çok fazla insan olduğu için hepsine maske taktıramayacağımızı ve bu sebeple de onun hastalık kapmaması için muhakkak maske takması gerektiğini anlattım. Onda bulaşıcı bir hastalık olmadığını, öyle olsa doktorların onu dışarı bırakmayacağını, maskeyi sadece kendisini koruması gerektiği için takması gerektiğini, insanların bilmedikleri için garip bakabileceklerini, o durumda kafasına takmaması gerektiğini anlattım. Akşam da amcası okula karne almaya gitmemesini söylemiş. Muhammed onu odadan kovmuş ve ağlamış. ‘anne ben sadece karnemi almaya gitmek istiyorum, ama siz anlattıklarınızla beni korkutuyorsunuz’ demiş. Ablam bunları söyleyince hatamı yaptım diye düşünüp çok üzüldüm. Konuşmalarım bununla bitmedi. Hastaneden çıkınca tedavisinin bitmeyeceğini, evde de tedaviye devam edileceğini, bazen hastaneye gelip tedavi olması gerektiğini ama bu tedaviden sonra tamamen iyileşeceğini ve kimsenin ona karışmadan koşup oynayacağını artık steroidlerini de kullanmayacağını söyledim. Sadece dinledi. O küçücük kafası neleri anladı bilmiyorum.

O gün asistanlardan biri gelip ablamla konuşmuş, siz de maske takarsanız o kendini daha iyi hisseder demiş. Ben de kaç kişi giderlerse hepsinin maske takmasının iyi fikir olacağını söyledim. En son böyle bir karar almıştık. Ama hiç gerek kalmadı çünkü ogün yapılan tetkiklerde muhammedin trombositleri 6000 gelmiş normalde 140 binle 440 bin arasında olması gerekiyor. Doktoru ayakkabısını giyerken bile kanama olabileceğini söylemiş. Bu değer o kadar düşük ki kendiliğinden beyinde yada vücudun başka bir yerinde kanama meydana gelebilir. Kemoterapatik ilaçlar olgunlaşmamış hücreleri tahrip etmesi gerekirken vucudun normal hücrelerin de zarar veriyor. Daha önce kan verilmişti hb’i çok düştüğü için o gün de acilen tombosit verilmiş. O gün Muhammed çok ağlamış, okula gidemeyeceği için. ‘ neden sanki bu tahlili daha önceden yapmamışlar’ diyormuş. Ertesi günü beni aradığında sesi çok neşeliydi. Öğretmeni karnesini getirmiş, hepsi beşmiş ve takdir almış. Daha önceden ‘teyze karnemi alınca ilk seni arayacağım’ dediği üzere beni aramış. Onun sesini böyle duymak öyle güzel ki!
2 saat kadar onların yanında kaldıktan sonra muhammedle birlikte 2 resim çekinip, öpmeden dışarıda ise gözlerim dolu dolu ablamla birbirimizi teselli ederek onlardan ayrıldım (daha çok da o beni teselli etti ‘ biz ne günler atlattık, bunları da atlatacağız İnşallah’ dedi. Haklı da). Önce berata sonra da hidayete uğradım. Arabayı orada bırakıp birlikte havaalanına gittik. Uçak sonrası metroyla eve gidip eşyaları bırakıp hemen taksi ile nişantaşına gittim. Randevuma zamanında gittim ama onlar beni bayağı beklettiler. Sinirlendim tabii ki zaten istanbulda sayılı saatim var. Sonra cevahire gittim. Yemekte bizim uzman neşe hanım ve kızı ile karşılaştık. Neşe hanım çok şaşırdı. Yemeği birlikte yedik, sohbet ettik. Servisten haberler verdi. Evini kiraya vermiş (eski eşi ile altlı üstlü otururuyorlardı, geçen yıl boşandılar) ve hisarüstüne taşınmış. Mehmeti ve daha ne kadar tatil yapacağımı, neden çalışmadığımı sordu. Bu sohbet de zamanımı aldı. Yemek sonrası hızlı bir tur attım. Mehmete feneriumdan 100. yıl forması baktım. Mehmet her hafta arkadaşlarıyla maça gidiyor ve biliyorum ki o bu kadar para verip de kendine forma almaz. Ben 2 taraflı formalardan almak istiyordum bir tarafında şu yeni gelen futbolcunun adı diğer tarafında ise mehmetin adı yazsın istiyordum. Meğer o formaları kumaşı özelmiş ve isim yazılsa bir yıkamada gidermiş. Daha sonra mehmete anlattığımda iyi ki almamışsın sırtımda elin adamının ismi ile gezmezdim dedi. Biraz daha dolaştım ama ‘W’ dan bir tişörtten başka bir alternatif bulamadım. O mağazada ayakkabı da baktım ama koyu kahvesi olmadığı için almadım. Mehmet haftasonu dışarı çıkarken ayakkabılarını alırken bana bir ayakkabı daha lazım dedi ve ben de ona ayakkabı alacağımı ama vazgeçtiğimi söyledim. Benim onun için bu kadar şey düşünmem hoşuna gitti.
Cevahirde kendime bir ayakkabı dahi bakamadan mehmetin dediği vakit dolduğu için apar topar eve gittim.
Cuma günü evi toparlayıp eminönüne gittim. Sınırlı saatte gezmek hiç eğlenceli değilmiş. Ne tarafa koşturacağımı şaşırdım. Yapmak istediğim bazı işler kaldı. önce sürekli gidip gelip baktığım yemek takımının resmini çektim ve adını bir kağıda yazdırdım (eğer kışın almak isteyince kalamazsa siparişle getirsinler diye) sarılgana gidip her zamanki gibi kepçelere baktım. Pasatacıda gördüğüm fermo ve nüansa gideyim dedim. Nüans meğer benim ilk kelepçeli kek kalımı aldığım yermiş. Hb ile de gitmiştik. Fermoyu ise bulamadım. Kuaför malzemeleri satan bir mağazadan bir şeyler aldım. Kürkçü hana gidip lif için makine orlonu aldım. Seyhan teyzeye gidip annemin yarım kalan banyo paspasının ipinden aldım ve kendime de turkuaz bir ip beğendim. İp az olduğu için yakın bir renkle ebruli yaptık. Nerde oturuyorsun vs diye konuşurken oturduğumuz şehirden biraz konuştuk.çok gelmiş buralara. Neden lojmanda oturmuyorsunuz diye sordu. Bizim lojman hakkımız yok, zaten olsa da beni kapısından içeri sokmazlar dedim. Tam ondan bekleneceği şekilde sadece benim duyabileceğim bir ses tonunda küfürler etti.
İpleri aldıktan sonra mehmete her zaman iç çamaşırı aldığım mağazayı birkaç arayı birkaç kez geçmekle zorla buldum. Meğer vitrini değiştirmişler ve binada da tadilat varmış. Eve gelince valizleri tekrar gözden geçirdim. Küçük bir koli hazırladım ve içine buzluktaki kurban etlerinden koydum. Et, kıyma, mehmetle birlikte yaptığımız kavurma, bulyonlar, antepten ablama gelen ve onunda bana verdiği acı biber salçası ve defne yapraklarım. Taksi ile zorla havaalanına inince gülsunla karşılaştım, ayak üstü sohbet ettik. Fazla bir şey sormadım çünkü kızlardan duyduğuma göre hayatını çocuklarına endekslemiş ve başka hiçbir şey yapmıyormuş. Eşi ankaraya gidecekmiş de onu yolcu etmeye gelmiş. Benden beklenmeyecek şekilde fazla konuşmadan içeri girdim çünkü o an aklımdaki tek şey yük sınırını geçip geçmeyeceğimdi. Yük sınırını geçmedim ama kolim elden gitti. Bilet işlemleri sırasında içinde ne olduğunu sordular (salak kafam diyorum) et var dedim. Nasıl dediler düşündüm nasıl desem diye ve donmuş dedim (ablama anlatınca ‘ nasıl tercih edersiniz diye sorsaydın ya’ dedi) alamazlarmış, yasakmış. Ya benim kimsem yok burada mı bırakayım dedim. Laf anlatamadım. Ben de işeri sokarım dedim. O da yasakmış. Kim engel olacak dedim? (bir kez daha salak kafam diyorum, bari içinden geçeni söyleme) alanda elimde 4 parça ile zorla hareket ettim ve tam alandan çıkacağım elinizdeki kolide ne var? Sizi uyarmışlar ama bırakmamışsınız vs geyikleri. Sinir oldum ki hem de ne sinir. O koliyi ne kadar taşıdığıma en çok yandım. Uçağa binidiğimde birisi bana bir laf desin de bütün sinirimi ondan çıkarayım dedim ama olmadı. Yanıma sesiz sakin genç bir çocuk oturdu. Yolculuk fena geçmedi. Orhan pamukun bir türlü bitiremediğim kitabını okudum. İndiğimde venüsü gördüm ve muhammede karın ağrısını unutturmak için yıldızları gösterdiğim akşam aklıma geldi. Sanırım ayşenurun mezuniyet töreninin olduğu akşamdı.
mehmeti aradım ve gelip beni aldı. O akşamdan, evde bir şey olmadığı için mehmetin aldığı hamburgeri yediğimi, tv seyrettiğimizi ve bir de hava çoook sıcak olduğu için bütün gece boyunca sağa sola döndüğümü hatırlıyorum.

yüzme dersi

omuzlarım ağrıyor. bugün yüzme dersine başladım. sabah erken kalktım ve kahvaltı sonrası aşağı indim. hoca malum sebepten havuza giremeyeceğini söyledi. ama bir avantajım vardı, benden başka kimse yoktu. İnşallah yarın ve diğer günler de öyle olur. hoca benim çok iyi olduğumu söyledi. daha önce ders aldın mı diye sordu. biraz su yuttum ama iyiydi. havuzun ortalarına gitmemi söylediği halde ben hala onun dibinden ayrılmıyorum. onun dediğine göre 2 günde öğrenirmişim. bakalım öyle mi olacak. eve geldiğimde büyük bir hevesl ablamı aradım. muhammedden kemik iliği almışlar ve tam uyumadan almışlar. ablam 1 saat ağladı dedi. 'ben uyumadan başladılar, herşeyi hissettim' diyormuş. moralim çok bozuldu. omuzlarımın ağrıdığını hissetmiyordum. bu telefon sonrası omuzlarım da ağrıdı, her bir yerim de ağrıdı (ne demekse).

biraz dinelnince önceki günleri de yazabilirim diye umut ediyorum.

Yarın akşam istanbula uçuyoruz. Yarın yazamam diye bugün yazayım dedim. Ümitli olmaya çalışıyorum, şifa yüzdesi 50 nin üstündeyse neden bizimkisi de olmasın diyorum. Ama yine de içimin sıkıntısı geçmiyor. Burada çalışmamamın esas sebebi stres ve sıkıntı olmasın diyeydi. Çalışmadıktan sonra, evde neyi dert edecektim ki? gayet rahat olurum diye düşünmüştüm. Ama öyle olmuyormuş.
Dua ediyorum. Dün gece geç yattım ve terfice okudum. Annemle kız kardeşim de başlamış zaten. Pazartesi günü için samsuna bilet aldım. Mehmet buraya geri dönerken ben de öğlende samsun uçağında olcaağım İnşaalah. Biraz evvel telde Muhammed söylediğimde çok sevindi, ‘anneee teyzem pazartesi geliyormuş’ dedi, sonra da kapatıp ziyaretçi saatinde dayılarını görmeye gitti. Ne garip hayatımızda bir şeyler yoluna girerken bazı şeyler de bozuluyor. Kardeşlerim yeni işlerine başlamışlar ama çocuklar bişey anlamadılar. Muhammed çok iyi bir çocuktur, o gerçekten özel bir çocuk. Belki de öyle değil ama ben öyle hissediyorum.
Ablamla dün teldeki konuşurken ‘insan her şeyi ne çabuk kabulleniyor. Dün nasıldım? Bugün nasılım?’ dedi. Ama çok da dayanıklı değil galiba.
Dün biraz çamaşır yıkadım ve ütü yaptım. ben yokken mehmetin bir şeye ihtiyacı olmasın diye. Sanırım ihtiyacı olsa da altından kalkar zaten 4 yıl bekar yaşadı. Ben yokken galiba arkadaşlarının kaldığı binada kalacak.
canım çok sıkkın olduğu için Mehmet iş sonrası arabayla geldi ve beni alıp, alışveriş merkezine götürdü. Abisin taşınma sırasında bize çok yardım ettiği için tişört hediye aldık. Biraz pahalı oldu ama gayet güzel, indirimde mehmete de alacağım. Orada yemek yeyip üniversiteye gittik. Geçende gittiğimiz çay bahçesinde oturup çay içtik Mehmet karşısındaki çiftleri değerlendirdi. Geleni gideni bana anlattı. Normalde benim yaptığım şeyi insanları seyretmeyi bu sefer o benim için yaptı. Sonra da biraz yürüdük. Yürüyüş sırasında şimdi sayfana böyle yazarsın gibi yorumlar yapıp beni güldürdü.
Doğruyu söylemek gerekirse eve gelirken çok da sıkıntım geçmemişti. Asansörde yukarı çıkarken top oynayan çocuğu bir güzel fırçaladım. Mehmet de beni fırçaladı. Çocuk annesine yada babasına beni gösterip, bu kadın bana böyle böyle yaptı dermiş. Burada insanlar çocukları yüzünden kavga çıkarırlarmış. Böyle söyleyince biraz hak verdim, aklıma geçen hafta çocuklar yüzünden kavga eden urfadaki aile geldi. Akşam tv ve sonra nette araştırma yapmakla geçti. Gece de dua ile.

dua

Bugün canım çok sıkkın. Sabah dün kafamda olan bişey yüzünden çok da neşeli kalkmadım. dünden kendimi spora gitmeme konsunda endekslediğim için son derse gitmedim. Kahvaltı sonrası ablamla ve hb ile konuştum. Annemi aradım ama cep telefonu bozukmuş, babam tamire götürmüş.
Mehmet şubattan beri (şubatta postal giymişti) ayakbaş parmağında hissizlik olduğunu söylüyordu. Sinirsel olduğu için ben zamanla geçer diye düşünüyordum. Bu hafta nöroloğa gitti ve da tıbbi bişeyler söylemiş ve MR çektrimesini söylemiş. Bugün çekildi ve şükür bir şey çıkmadı.
Dün Mehmet diplomasını özel kliniğe vermişti ve o diploma ile bakanlıktan ruhsat aldılar ve bugün adam döneklik yapıp, biz bu ay ameliyathaneyi açmıyoruz, ama sizinle çalışmak istiyoruz gibi şeyler söylemiş. Bunun anlamı bu ay size para yok. Diplomanı alırsan da o nasıl olsa ruhsatı aldı. Doktoru aniden ayrıldığı için onlara 2 ay süre tanınıyormuş. Bu arada kimseye para vermeden, 2 ay sonunda yeni bir doktor bulabilir. Bizde bu aralar nasipsizlik var derken ben mutfakta zeytinyağlı biber dolması yapmaya çalışırken, Mehmet tel de konuştu. Kimdi o dediğimde, önce sakin ol dedi. Bugün şuayip abi (ablamın eşi) ve muhammedin doktora gideceklerini biliyordum. Muhammed emine leukemia (bizimkilerden biri nette hastalıkla ilgili araştıma yaparken sayfama ulaşmasınlar diye böyle yazdım) tanısı konmuş. Mehmet söylediğinde bayağı bir ağladım. Sen doktorsun, metanetli olsana biraz falan dedi. Sonra şuayip abi tekrar aradı, zekiye ablası ile konuşsun demiş. Yüzümü yıkadım, biraz hava aldım ve ablamı aradım. Söyledim, ağladı, ben kendimi zor tuttum. Artık boğazıma kadar geldi dedi. Muhammed her zaman hastaydı. Allerjik astması var. Okula yarım yamalak gider, hiçbir zaman bahçede koşup oynamamıştır. Ablam kızar, neden ilaçlarını düzenli kullanmıyorsun diye. Benim en sevdiğim yeğenim diyebilirim. Ak da onun konuşmasını aliyedeki ardanın konuşmasına benzetmişti. Kendisi alerji yüzünden hastaneye yattığını sanıyormuş.

Babamı aradım ve durumu anlattım, daha doğrusu anlatmaya çalıştım. Sesim öyle garip çıkıyordu ki, ağlarla ağlamaz arası. Beratı aradım, ağladı. Hemen hidayete anlatmaya gitmiş. Hidayet onu görünce ‘ne oğlum ağlıyorsun’ demiş. Duyunca şok olmuştur. Akşam annemle konuştuk, o da ağladı. Hemen gidin ziyarete, yarın sabah hastaneye yatacak dedim. Akşam daha geç bir vakitte Ümmühan aradı. Garibim ona kimse bir şey söylemez. Evin üvey evladı hidayet (en küçüğümüz) değil, bence Ümmühan (hidayet de öz tabii de bu aramızda bir şaka gibi bir şey).’Muhammed hastaymış, kanı düşükmüş, ama anlamadım, sadece kanı düşük olduğu için neden hastaneye yatıyor? Aklıma kötü şeyler geldi, öyle olmasın da’ falan deyince, dayanamayıp söyledim. Millete söyleme. İlk planda herkesin duymasını istemiyorlar dedim. Telefonu kapatırken o da ağlıyordu. Gece beratla msn de konuştuk. Muhammede playstation aldım dedi. Bir de nette lösemiyi araştırıyormuş.

Dün tatile devremülke (babamların) kimin gideceğini konuşurken bugün neleri konuşuyoruz. Ablam güya ailecek gidip bir tatil yapacaktı ama olmadı. Evlendiğinden beri hastalıklarla uğraşıyor. Benim planlarımda 2 hafta gidip istanbulda kalmak vardı. Sonra dönüp yüzme kursuna gidecektim sonra da ablamlardan sonraki haftayı biz orada geçirecektik ve ben ablamla 1 yada 2 gün geçirecektim. Tatilin sonunda kız kardeşim kendi devremilküne gelecekti ve onu da görmüş olacaktım. Bu sebeple de samsuna gitme planlarım arasında yoktu. Şimdi bütün planlarım altüst oldu. Artık plan yapacak cesaretim de kalmadı. Mehmetin iş meselesine de canım sıkıldı, sanırım bizim burada yiyecek fazla bir ekmeğimiz yok. Her şeyde bir hayır vardır diyorum, sadece şimdilik ben göremiyorum. Bakalım belki de zamanla görürüz.

Bugün hepimiz için kötü bir gündü. Biz evimizde mehmetin MR sonucunun iyi çıkmasına bile sevinemedik. Duaya ihtiyacımız var. Lütfen...

çamur yağmuru

Pazar günü evde dışarının rengi kıpkırmızı gözüküyordu. Sonra dışarı çıktık, her yer sapsarı. havada hiç böyle bir renk görmemiştim. Biz evdeyken dışarıda yağmur yağmış, bütün arabaların üstü çamurluydu. Sanırım gökten çamur yağdı. Sıtkı ustaya tatlı yemeye gittik (www.kadayifcisitkiusta.com). Oradan çıkınca Mehmet arabayı almaya gitti. Bizim araba hepsinden daha pisti. Güneşte kalmasın diye dut ağacının altına parkettiği için arabanın üstü dut kaplıydı ve her yeri de buraya geldiğimizden beri olduğu gibi çamurluydu. İçerden dışarıyı büyük bir çerçeve içinde ve kapkaranlık görüyorduk. Markete gidip haftalık alışverişimizi yaptık. Söylemeyi unuttum, mehmetin aldığı çantayı ilk kez kullandım. Ne yapayım burada gezmeye gidelecek yer olmadığı için ben de market alışverişine giderken kullandım.Hava bayağı bozduğu için eve geldik ve arabayı da alttaki otoparka yıkanması için bıraktık. Biz evdeyken biraz yağmur yağdı. Sonra tekrar çıktık ve Mehmetin geçende iş görüşmesi için gittiği kliniğin bulunduğu yere gittik. Oradaki apartmanları gösterdi. Buraya geldiğimizden beri bu kadar güzel ve ço.kk......k apartmanı görmek bizi gerçekten çok şaşırttı. Samsunda bu kadar apartman yok ve bu kadar da güzel olduklarını zannetmiyorum. 7 tane blok şeklindekilerin resmini çektim, en yüksek onlardı. Sanırım 16 kat. Hepsinin güneş enerjisi ve kliması var. Kiralarda 500-550 arası. Bizimkisi ise sanki bulunmaz hint kumaşı gibi 650. bizim ev onlara göre bayağı eski.

Üniversiteye çıktık, orada da hava kapkaranlık gözüküyordu. Dışarı çıkıp içimize biraz toprak kokusu çektik. Mehmet biraz yürüyelim dedi ama ben kabul etmedim, her an yağabilir diye. Dediğim de oldu. Akşam evde yemek sonrası tv bende bilgisayar mehmette biraz vakit geçirdik. Dizim bittikten sonra saatlerce nette dolaştım durdum. Pasta sitelerini gezdim. İnsanlar neler yapmış neler. Özellikle pastacıya bayıldım. Kendim liste yaptım, eminönüne gidildiğinde yapılacaklar diye ve listeme orada bahsedilen fermo ve nüansa gitmek de eklendi. Hb ile gittiğimizde biz de biz pasta malzemeleri satan yere girmiştik ama heralde bunlar daha güzel. Umarım hbde uygun olur da birlikte gideriz. Ben de renkli renkli kurabiyeler yapmak istiyorum, gerçi yiyecek kşmse yok ama. Gece geç yattım. Yatarken hafif bir mide bulantısı vardı , sabah uyandığımda hala devam ediyordu. Spora gitmekten vazgeçtim, yarın giderim artık. Nane limon kaynattığım halde pek de geçmedi. Sanırım dünkü kızartmalar ağır geldi. Kahvaltıyı da saat 2 gibi yapabildim.

Bu arada istanbula gitmeye bir şey kalmadı.

keyfim yerinde olmadığı için resimleri koymadım.

Sabah her zamanki gibi geç kalktık. Dün pazara gitmediğimiz için bugün farklı bir pazara gitmek istiyordum. Yeni açılacak carrefourun yanında. Resimde de geçen haftanın pazarının çadırları görülüyor. Bu sefer erken çıkarız diye ümit ediyordum ama evden hiç çıkamadık. Akşama kadar oturduk sonra da hava karanık gözüktü, yağacak diye düşündük ama boşuna çıkmamışız, yağmadı. Akşama doğru, dışarıda gezemiyorum bari nette gezeyim dedim. Mehmet de bu arada uyudu. Karnım acıkınca onu uyandırdım ve lahmacun yemek için onu ikna ettim. Çamlıcadan lahmacun geldi, yedik ve sonra da ben tv’yi aldım o da bilgisayarı. Hayat türküsünü seyrettim. Ebru ile cemal evlendiler. Nikah masasında ebru cemalin ayağına basarken çok duygulandım. Kendi nikahımız ve ayak basmama olayımız aklıma geldi. bir taraftan gülerken bir taraftan da gözlerim yaşla doldu. Ne güzel bir gündü. Normal nikahlardan daha uzun ve çok eğlenceliydi.
Buradaki apartmanlardan bahsetmiştim. İkili olan binanın altı yazıda da görüldüğü üzere şehrin yeni açılacak alışveriş merkezi. Sanırım mega centerdan (şimdiki gözde alışveriş merkezi) daha büyükmüş. Sıralı apartmanlar mega centerdan şehir merkezine dönerken ve diğer apartman da buradaki apartmanlara örnek olsun diye çekilmiş bir resim. Genelde dışları böyle.

kobay koca

Birkaç gündür (son iki gün artık abarttım) yemek sitelerinde gezip duruyorum. Devletşahtan evcini’ne geçtim. Çok güzel bir sayfası var. Dün gece saatlerce gezindim durdum. Bugün biraz tv seyrettim, annemle ve ablamla telefonda konuştuk. Mehmet aradı ve şarjının bittiğini ve maalesef ki gelen hastalar yüzünden biraz gecikeceğini söyledi. Akşam için devletşahtan Endonezya usulü körili tavuk yaptım. yanına da uzun zamandır pişirmeyi istediğim arpa şehriyeyi pilav gibi pişirdim. Arpa şehriye istediğim gibi olmadı. Makarna gibi oldu, açık renkli bir şey. Acaba ben çok az mı kavurdum? Dün de buranın ünlü çorbası lebeni pişirmiştim ve güzel olmuştu. Akşam için de biraz kalmıştı. Mehmet lebeniyi yedi ve tavuğa gelince, çok yorgunum, iştahım gitti, şehriyeyi yedim ya gibi bahaneler uydurdu. Yemeyeceğini biliyordum zaten. Birkaç tane tavuk yediğini söyledi ama hiç zannetmiyorum. Yemekten önce yanına gelip bu akşam biraz farklı yemekler yiyeceğiz dediğimde kokulardan belli zaten demişti. Ona muskatı (daha önceden merak ediyordu da göstermeyi unutmuştum) ve zencefili gösterdim. Kendisi (benim zıddım) yeniliklere çok kapalı biri olarak bilmediği bir şeyin kesinlikle tadına bakmaz. Sürekli yüzüne bakıp tadmasını beklediğinizi belli ettiğinizde ise zoraki çatal yada kaşığın ucuyla alır ve sonra genelde midesi kalkar ve ‘tamam tamam yeme’ demek zorunda kalırsınız.

O yemedi ama bence harika kokuyordu ve de çok güzel görünüyordu, tabiî ki tadı da güzeldi. Mısır çarşısından aldığım köri ve zencefili nihayet kullanabildim (muskatı da patates püresinde kullanmıştım. Mehmet ‘ne kattın bunun içine? O ne? Benimkine bir daha katma!’ demişti.). yemek boyunca birkaç kez ‘deneme tahtasıyım, kobay kocayım’ falan deyip durdu. yemekte ‘istediğin kadar beğenme, kendini bu kokuya alıştırsan iyi edersin, çünkü bu evde bu kokuyu artık sık duyacaksın’ dedim. ‘misafir geldiğinde de yapacağım’ dedim ve o de ‘ bana yedirme de kime yaparsan yap’ dedi. Yemek sonrası çay içerken yemeğin adını söylediğimde sen beni Endonezyalı yada Hintli mi zannettin dedi. Ak’ya mesajla bana mısırda varsa zahter ve dukkak getirmesini söyledim. Dukkah zaten mısıra özgüymüş, yani nette öyle okudum. Zahteri de nette dün akşam okudum ve sonra gece, Esraların suriyeden getirdiği, kahvaltıda zeytinyağı ile yediğimiz baharat karışımının adını hatırlamaya çalıştım. Ama aklıma gelmedi. Gün içinde telefon açıp sordum. Meğer zahtermiş. Sonra annesi yani yengem aldı telefonu. Beni biraz sinir etti. Kendisi eski ev sahibim olur. Borçları varmış da vs vs.. içimden laf nereye gelecek acaba diyorum. Param olmadığı için de tuzum kuru, benden para isteyecek değil ya! Sonunda laf benim doğal gaz borcum olduğuna geldi. Dediğine göre kuzenimi aramalıymışım, o kokuyu daha iyi biliyormuş, benim doğal gaz borcum varmış. Nasıl sinirlendirdi beni. Ne borcu? Benim borcum falan yok, ben bütün paraları yöneticiye gününde verdim dedim. Kuzeni de aramadım tabii. Numarası da yok bende zaten. Ama en kızdığım de borcum kaldıysa bile onun telefonda utanmadan bana bunu söyleyebilmesi. Babam o kadar yardım eder kendilerine, haziran ayı için annemi arayıp bizim alt kat için rezervasyonunu şimdiden yaptıran biri olarak nasıl bana böyle bir şey söyleyebiliyor. Bu kadın zaten ne yaptığını ya hiç bilmiyor yada yaptığını yüzüne söylediğinizde saf ayaklarına yatıyor. Anlayamadım gitti. 2 sene bana yaptığı baskıyı da unutmuyorum bu arada. Kadın benden helallik istiyor. Fark etmedim sana yaptıklarımı diyor sonra da 100 milyon için bana utanmadan bunu söylüyor. Görüldüğü üzere çok kızdım. Zaten amcamın hastalığından sonra onlara çıkmamı azamiye indirmiştim. Tv de nihayet aldıkları için onlar da bana gelmez olmuşlardı.

Akşam yemek öncesi telefonum çaldı ve koşturarak telefona giderken bir yandana da mehmete kim arıyor diye soruyordum. Şule... dedi. Sonra da kim o dedi. Ben de telefonu açmadan hani incide karşılaşmıştık ya falan diye hatırlatmaya çalıştım. Şule arayınca biraz şaşırdım çünkü biz birbirimizi çok sevmemize rağmen (en azından ben öyleyim ve onda da o ışığı görüyorum) çok seyrek görüşürüz. Herhalde birisi hasta ve bir şeyler soracak diye düşündüm ve konuşrken de ne zaman konuya gelecek diye düşünüp durdum. 19 mayısı sordum. Sadece 9 kişi katılmış. Kimler olduğunu sormadım. Gerisini hb den öğreneceğim. Bugün onu da aradım, evde yoktu. Sanırım bugün evde çalışmıyordu. Meğer kardeşi şükran (biz sedece orda burada karşılaşmalarla sanırım 4 kere görüştük) beni dün gece rüyasında görmüş. İlla ara demiş. bugünlere millet nedense beni rüyasında görüyor, hayırdır İnşallah.

kare gözler

birazdan yatacağım. internet işini biraz abarttım. gözlerim bir garip görüyor ve koltukta oturduğum halde bacağım uyuştu. saatlerdir evcini'nin sitesinde gezinip duruyorum. bissürü tarifi copy yaptım.

gözüm tv ye takıldı. başbakanın konuşmasına. tarafsız yargı istemesine. ne adam ama ya!

19 mayıs

Bir zamanlar (ünide okurken) ümmühan çok tv seyrettiğim için ingilizce bir deyim kullanmıştı. Birkaç saattir bilgisayara o kadar baktım ki gözlerim bir garip görmeye başladı ve aklıma da o deyim geldi. Her zamanki gibi eşya bakıyorum. Gelecekteki mutfağımıza almayı istediğim iki sandalyeye (Louis ghost) ve de daha sonra alacağım abajura (bourgie,sarı olanı). Sandalyeleri muhakkak almak istiyorum da abajur için daha beklemem lazım, tüm eşyaları tamamlayınca hala beğeniyorsam olabilir.

Hafta sonumuzu anlatacaktım ama üstünden bir asır geçmiş gibi, çok fazla şey hatırlamıyorum. Yazdıkça hatırlarım herhalde. Cumartesi geç kahvaltı sonrası dışarı çıkmak için hazırlanırken esme aradı. Doğum günümü yeni hatırlamış. Ahmetin yanındaymış. Biz de ahmetle konuştuk. Onu buraya davet ettim. Esme sonradan tekrar aradı mehmetle adanada buluşma planı yaptılar. Bize biraz uzak ama şimdi gitmezsek bir daha adanayı nasıl göreceğiz? Hem ahmeti de çok özledim. mega centera çantamı değiştirmeye gittik. Gerçekten açık rengi daha güzel. Alışveriş merkezinden çıkınca her zamanki gibi rastgele gezindik. Her girdiğimiz yolda nereye çıkacağını tahmin etmeye çalıştık. Daha sonra on gözlü köprüye gitmeye karar verdik. Yolda yine surları ve dibinde oynayan çocukları, oturan kadınları çektim. Tabii arabanın içinden. Deliller hanının yan tarafındaki yola girip nereye gittiğini görelim dedik ama mahalleye girdiğini görünce vazgeçtik. Ben surdan inen gençleri görünce ‘hadi sura çıkalım, insanlar gayet normal gözüküyor’ dedim. Bizim peşimizden de bir grup yabancı turist kafilesi geldi ve biz de huzurlu bir şekilde yukarı çıkıp gezindik.

Bissürü çocuk vardı her zamanki gibi. Hemen yanımıza geldiler ama biz ‘turistler geliyor, onlara gidin’ deyince bizi rahat bıraktılar. Arada gelip ‘ulu camiyi gezdiniz mi? Size ben mi gezdirdim? Cahip Sıtkı Tarancı müzesine gittiniz mi?’ diye soruyorlardı. İnsanlar merdivenle çıkılan kısım dışında bir de dapdaracık surların üstünde yürüyüp, en uç noktaya gidip oturuyorlar. Ama kocamda yükseklik fobisi var ve benim de o kadar dar alanda kesin başım döner ve en önemlisi de ikimiz de boğa burcuyuz ve riskli işlerden hiç hoşlanmayız. Evlenmeden önce okuduğum bir mini fal kitabında, iki boğanın evliliğini monoton, biraz sıkıcı bir evlilik olarak tarif ediyorlardı.

Daha sonra on gözlü köprüye gittik. Burada her her seferinde hava biraz bozuk oluyor. İnsanlar daha doğrusu erkekler bir kaç yerde çilingir sofrası kurmuşlardı. Bazen erkek olmak daha iyiymiş gibi geliyor bana. Sanırım sonra eve gittik. Öyle sanıyordum ama öyle değil. Üniversiteye gittik. Geçen seferki gitiğimize göre daha güzeldi, her yer yemyeşildi. Orada güzel bir çay bahçesi bulduk. Bir kısım insanlar yerlerde kurulmuş minderlerde oturuyordu bir kısmı da bizim gibi masada. Ama bir dahakine ben de yerde oturmak istiyorum. Üstü kapalı ve ortamdan soyutlanmış, şark köşesi gibi yerler. Millet okey veya tavla oynuyordu. Biz iki kişi olduğumuz için ve ben tavla da bilmediğim için bişey oynayamadık. Ama arada ‘ağabeylerin olsaydı okey oynardık’ dediğim oldu. tost yedik ve serin olduğu için tekrar gelmeye karar verdik.

Bu günün önemiyle ilgili ilk söylemem gereken şeyi en son söylüyorum. 19 mayıs bizim önemli günlerimizden biri. Geçen yıl bugün öğle uçağı ile Mehmet ve ailesi samsuna gelmişlerdi. Ailemle tanışmaya ve beni istemeye. Ve de o akşam yüzük takılmıştı. Gün içinde aralarda ‘şimdi bu saatte ne yapıyorduk’ diye konuştuk. Güzel bir gündü ve hatırlaması da güzeldi. Nişan yüzüklerimizin içinde 19 mayıs tarihi var. İstanbulda malta köşkünde 19 mayıs kutlamalarıyla alakalı neler oldu onları da merak ediyorum tabii ki. Hb duyuyor musun? Ak ve beni bu konuda bilgilendirirsen sevinirim.

yukarıda seyyar bir ciğerci görülüyor, daha önceki bir yazımda bahsetmiştim. büyük çocuğun elinde de nohut var. ben evlenene kadar nohutun çerez gibi yendiğini bilmiyordum.