dua

Bugün canım çok sıkkın. Sabah dün kafamda olan bişey yüzünden çok da neşeli kalkmadım. dünden kendimi spora gitmeme konsunda endekslediğim için son derse gitmedim. Kahvaltı sonrası ablamla ve hb ile konuştum. Annemi aradım ama cep telefonu bozukmuş, babam tamire götürmüş.
Mehmet şubattan beri (şubatta postal giymişti) ayakbaş parmağında hissizlik olduğunu söylüyordu. Sinirsel olduğu için ben zamanla geçer diye düşünüyordum. Bu hafta nöroloğa gitti ve da tıbbi bişeyler söylemiş ve MR çektrimesini söylemiş. Bugün çekildi ve şükür bir şey çıkmadı.
Dün Mehmet diplomasını özel kliniğe vermişti ve o diploma ile bakanlıktan ruhsat aldılar ve bugün adam döneklik yapıp, biz bu ay ameliyathaneyi açmıyoruz, ama sizinle çalışmak istiyoruz gibi şeyler söylemiş. Bunun anlamı bu ay size para yok. Diplomanı alırsan da o nasıl olsa ruhsatı aldı. Doktoru aniden ayrıldığı için onlara 2 ay süre tanınıyormuş. Bu arada kimseye para vermeden, 2 ay sonunda yeni bir doktor bulabilir. Bizde bu aralar nasipsizlik var derken ben mutfakta zeytinyağlı biber dolması yapmaya çalışırken, Mehmet tel de konuştu. Kimdi o dediğimde, önce sakin ol dedi. Bugün şuayip abi (ablamın eşi) ve muhammedin doktora gideceklerini biliyordum. Muhammed emine leukemia (bizimkilerden biri nette hastalıkla ilgili araştıma yaparken sayfama ulaşmasınlar diye böyle yazdım) tanısı konmuş. Mehmet söylediğinde bayağı bir ağladım. Sen doktorsun, metanetli olsana biraz falan dedi. Sonra şuayip abi tekrar aradı, zekiye ablası ile konuşsun demiş. Yüzümü yıkadım, biraz hava aldım ve ablamı aradım. Söyledim, ağladı, ben kendimi zor tuttum. Artık boğazıma kadar geldi dedi. Muhammed her zaman hastaydı. Allerjik astması var. Okula yarım yamalak gider, hiçbir zaman bahçede koşup oynamamıştır. Ablam kızar, neden ilaçlarını düzenli kullanmıyorsun diye. Benim en sevdiğim yeğenim diyebilirim. Ak da onun konuşmasını aliyedeki ardanın konuşmasına benzetmişti. Kendisi alerji yüzünden hastaneye yattığını sanıyormuş.

Babamı aradım ve durumu anlattım, daha doğrusu anlatmaya çalıştım. Sesim öyle garip çıkıyordu ki, ağlarla ağlamaz arası. Beratı aradım, ağladı. Hemen hidayete anlatmaya gitmiş. Hidayet onu görünce ‘ne oğlum ağlıyorsun’ demiş. Duyunca şok olmuştur. Akşam annemle konuştuk, o da ağladı. Hemen gidin ziyarete, yarın sabah hastaneye yatacak dedim. Akşam daha geç bir vakitte Ümmühan aradı. Garibim ona kimse bir şey söylemez. Evin üvey evladı hidayet (en küçüğümüz) değil, bence Ümmühan (hidayet de öz tabii de bu aramızda bir şaka gibi bir şey).’Muhammed hastaymış, kanı düşükmüş, ama anlamadım, sadece kanı düşük olduğu için neden hastaneye yatıyor? Aklıma kötü şeyler geldi, öyle olmasın da’ falan deyince, dayanamayıp söyledim. Millete söyleme. İlk planda herkesin duymasını istemiyorlar dedim. Telefonu kapatırken o da ağlıyordu. Gece beratla msn de konuştuk. Muhammede playstation aldım dedi. Bir de nette lösemiyi araştırıyormuş.

Dün tatile devremülke (babamların) kimin gideceğini konuşurken bugün neleri konuşuyoruz. Ablam güya ailecek gidip bir tatil yapacaktı ama olmadı. Evlendiğinden beri hastalıklarla uğraşıyor. Benim planlarımda 2 hafta gidip istanbulda kalmak vardı. Sonra dönüp yüzme kursuna gidecektim sonra da ablamlardan sonraki haftayı biz orada geçirecektik ve ben ablamla 1 yada 2 gün geçirecektim. Tatilin sonunda kız kardeşim kendi devremilküne gelecekti ve onu da görmüş olacaktım. Bu sebeple de samsuna gitme planlarım arasında yoktu. Şimdi bütün planlarım altüst oldu. Artık plan yapacak cesaretim de kalmadı. Mehmetin iş meselesine de canım sıkıldı, sanırım bizim burada yiyecek fazla bir ekmeğimiz yok. Her şeyde bir hayır vardır diyorum, sadece şimdilik ben göremiyorum. Bakalım belki de zamanla görürüz.

Bugün hepimiz için kötü bir gündü. Biz evimizde mehmetin MR sonucunun iyi çıkmasına bile sevinemedik. Duaya ihtiyacımız var. Lütfen...