bütün akşamı nette gezindikten sonra kendi eski sayfalarıma baktım. ilk sayfa hoşuma gitti. sonra başka sayfalara da bakayım dedim ve muhammedin hastalığına tanıdığı konduğu güne geldim. okuması pek de keyifli değildi. geçen hafta yeni mağazanın açılışı için samsundayken bu cmt mehmet nöbette ben ise sabah komşu ile olan damlayan çamaşır konuşmasından sonra kafamı yine kuma gömmek gibi tv karşısında akşama kadar uyuyp tüm günü boşa geçirdim. ben en çok üzen de hiç yapmayacağım bir şeyi yapmış olmak ve bunun utancı.