bugün kombine yaptığım hasta gayet bir şekilde ameliyatını oldu. yoğun bakıma aldığımızda bradikardiye girmiş ve solunumu gitmiş. bayağı canım sıkıldı. tabii benim yaptığım işlemle alakalı değil ama yine de gayet iyi olan teyzeyi öyle görünce üzüldüm. diğer boyutu da sonrası iyi olmazsa ailenin dava vs açma ihtimali ve başımın ağrıması.
sonrasında daha doğrusu aynı dakikalarda öznur bir hastayı resüsite ederken yan yataktaki de arrest olmuş. sonrasında ameliyathaneye girmek üzere olan apendisit hastası ameliyathanenin önünde bayılmış. yine aynı dakikalarda bizim polikliniğin önünde kadının biri bayılmış. baktım konversiyon, onu acile yönelendirdim. tuhaf bir gündü. tek iyi yanı polklinikteki hasta sayısı azdı. bir de semih bize anlaşılan bol blok öğretecek. asistanlıkta öğrenemediğimiz herşeyi herhalde burada öğreneceğiz.
erken çıktım. kuaföre gittim. 4 saat kaldım. çok kalabalıktı, çok sıkıcıydı. dip boyası yaptırdığımda saçlarım kafama yapışıkken aynada kendime bakıyorum da görüntüm hiç hoşuma gitmiyor. çirkinmiyim neyim diyorum, sonra herşey bitip de fön çekilince şöyle bir gülümsüyorum. neden kendimi sevdiğimi anlıyorum. samsunda ve istanbulda kuaförde hep özel ilgi alaka görüyordum. herkesi tanıdığım için rahat rahat sohbet ediyordum. burda kimseyi tanımıyorum. her bir işlem bittiğinde şimdi şunu kim yapacak diye milleti kovalıyorum. hiç hoşuma gitmedi bugün orda olmak.
bir de istanbulda hafta en az 1 kez gitmeye çalışırdım kuaföre ama burda sanırım 2 ayda bir gidiyorum. her gittiğimde bir daha arayı uzatmayayım diyorum ama sonra yine eski tas eski hamam..