ne gündü ama! acayip stres altında,iş yükü olmayan,sürekli oturduğum,sıkıcı ama bir o kadar da beni düşündüren bir gündü.
dün ablamla telde konuşurken, yorgun musun? yoğunmusunuz? diye sordu. hayır yorgun değilim, 3 kişi olduk,o yüzden de fazla iş yok dedim. aaaaa bu iyi dedi. hayır dedim. neden dedi. yanımdakiler yüzünden sustum. duygusal mı dedi, evet tamamen duygusal dedim. zaten oturmak isteyen kim? ameliyathanede olsun da çalışayım. ama yoğun bakımı kesinlikle istemiyorum.
sabah fatih başhekim değişiyormuş duydunuz mu dedi. şaşırdım ve başımıza gelebilecek şeyleri düşündüm. bu arada şimdiki başhekimi severim. sonra doğru olmadığını öğrendik.
yine sabah, islam beye kurada sarıyer vardı ve yazmadık, dün son gündü ve biz sarıyeri istiyoruz dedim. neden yazmadınız, bu fırsat bir daha ele geçmez vs dedi. sonra beni aldı bir düşünce, acaba yanlış mı yaptım? mehmete söyliyemedim çünkü gitmeyelim diyen benim. ona kalsa hemen gider. ben, istanbulda iyi bir siteden güzel bir ev alalım, bunun için de burada biraz para kazanalım diyorum. kafamdan kötü düşünceleri atmaya çalıştım. bir hedefimiz var ve hayırlısı, İnşallah doğru karar vermişizdir dedim.
öğlende polikliniğe gidip biraz uyudum ve kafamdaki düşüceleri atmaya çalıştım.
öğleden sonra mesai bitsin diye odada tek başıma oturmuş ders çalışırken islam bey aradı. pdc'de 5 olmuşuz dedi. halbuki başhekime 4'ten 3'e indir demiştik. tabii biraz kızmış. sonra yukarı geldi ve konuştuk. hepimiz şok olmuştuk. o anda yine kurtulmak için uyumak istedim. hastaneden erkenden çıkıp dışarıda biryerlere gideyim dedim ama arabanın önüne başka birisinin park ettiğini hatırladım ve islam bey de zaten konuşmaya devam ediyordu. o yakında özele geçeceği için hiç gelmedi, biz başhekime gittik ve aklımız sıra onu tehdit etmeye çalıştık ama hiç oralı olmadı. haberi olmadığını, yakında ankaraya gideceğini ve düzelttireceğini söyledi. bayağı sohbet ettik ve çıktık. İnşallah kuraya katılmadığımız için pişmanlık duymam. bu arada başhekime sayı 3'e inerse yoğunbakımı alacağımızı söyledik. yani yine başımıza kaldı. İnşallah huzurumuz kaçmaz.
hazır başhekimlikteyken haftaya salıya rapor alacağımı, diğer ilçeye geçici göreve gitmeyeceğimi söyledim. gülerek 'nermin, senin hiç sıkıntın bitmiyor' dedi. nuray da güldü ve ben de aynısını söyleyecektim dedi. şimdi sadece salı günü boş bir günde ne yapabilirim onu düşünüyorum. şimdilik aklımda birşeyler var bakalım...
dün akşam mehmetlerin hastanedeki psikiatrist istanbulda özele geçeceği için ona veda yemeği olarak çamlıkta buluştuk. bayağı güzel bir akşamdı. bol sohbet ve kahkaha vardı. ilker gerçekten bayağı hoş sohbet ve çok ince espriler yapan bir insan. bizim için gitmesi bir kayıp. kendisi sanırım geçen yıl bir filmde dr rolünde oynamıştı. onu görelim diye mehmetle bu sıkıcı filmi bir akşamımızı verip seyretmiştik.
bunları yazarken necla aradı. 2 hafta önce doğum yapmış. kocası iskenderunda, necla bingölde çalışıyor. yeni evliler ve kocası ile hiç biraraya gelmediler. doğum yaptı, kocası yine gitmiş. birlikte olmanın kıymetini bilin diyor. peşinden mehmet aradı, yoldayım geliyorum dedi. tayin için canım sıkılıyor, ya senden daha düşük puanlı biri giderse dedim. sıkma canını, nasip kısmet, rahatız burda. istanbulun karmaşasına hemen girmeye ne gerek var? burada rahatsız olduğumuzda gideriz, rahat ol dedi. içim rahatladı. tabii tam içimin rahatlaması sarıyer boş kalınca yada yüksek puanlı biri gidince olacak.