Mehmetle evimizdeyiz. O geçen hafta evlilik yıl dönümümüzde (2.yılımızı kutladık) ona aldığım kırmızı beyaz formasıyla maç seyrediyor. Ben ise fotoğraf makinemizde uzun zamandır duran resimlerimizi bilgisayara aktardım. Maç bayağı heyecanlı gittiğinden Mehmet heyecanlandıkça ben de tv’ye bakıyorum. İnşallah yenerler.
Resimlere baktıkça ne kadar çok şeyi yazmadığımı fark ettim. Yazmak için çok geç ama ben yine de bazı resimleri koyacağım.

daha önce annemlerde kalırken dikiş diktiğimi yazmıştım. bu o eserlerimden biri. yeğenim ayşenura çanakkale-bursa gezisi öncesi diktiğim seyahat yastığı. tüm arkadaşları bayılmış. 'teyze, acayip rahattı' diye seyahat sonrası memnuniyetini bildirdi. şimdi acaba mehmetin yeğeni çubuk krakere de mi diksem diye düşünüyorum, ikeadan aldığım kumaşla.

muhammed emin henüz nakile gitmeden önce, hatta kateter takılmadan önce çekilmiş bir resim. ablamın dediğine göre muhammed her polkliniğe gittiklerinde gidip bu masaya oturuyormuş. ilk başlarda sekreter kızsa da onu bir türlü masadan inmeye ikna edemememiş. bir müddet sonra da adam onun masada oturmasına alışmış. benim gördüğüm kadarıyla sekreterle araları gayet iyiydi.

yukardaki resimdeki muhammed eminin bir zamanlar oda arkadaşı olan ercan abisi. ercan ve kardeşi hemofili hastası. muhammedin odasında yatarken günleri gayet eğlenceli geçmiş. ablam 'o günlerde bizim odadan kahkaha sesi eksik olmuyordu' diyor. sürekli şakalaşıyorlarmış. birlikte bilgisayarla ve play stationla bol bol oyun oynamışlar. bu resim ise onların kontrole geldiklerinde (samsun dışından geliyorlar) muhammedi ziyarete geldiklerinde çekilmiş bir resim. muhammede kateter yeni takılmıştı.

bu resim ise kateter takıldıktan sonra, ameliyathaneden yeni geldiğinde çekildi. onu kandırdığımı düşündüğü için göğsüme kocaman bir tekme atmıştı.

babamların mağazasının açılışından daha önce bahsetmişmiydim bilmiyorum ama bu bizim aile için çok önemli bir olaydı. babam iş değişikliği yaptığı için, bütün çevresinin bunu öğrenmesi için bu açılışın yapılması gerektiğini söylüyordu. gerçi babam çalışmıyor, kardeşlerim çalışıyor ama olsun. bu binayı babam yaptırdı. benim son eserim, 'selimiyem' diyor. herkes de mağazayı çok beğeniyor. açılışta vali 'kendinizin mi? yoksa kira mı?' diye sormuş. türkiye genelinde istikbal mağazaları da dahil en güzel 2. mağazaymış. açılış babam için çok önemli olduğu için istanbula gidişimizi pazar gününe erteledik.
açılışta, milletvekilleri, vali, kayseriden boydaklardan biri ve kardeşim berat konuştu. babam için hepsinin konuşması önemliydi de bizim için en önemlisi beratın konuşmasıydı. önceki günlerde acayip heyecanlı olmasına rağmen işi çok iyi kıvırdı. tüm organizasyon da ona aitti. organizasyon şirketi 4000 ytl isteyince tüm organizasyonu kendisi yaptı. herşey mükemmeldi (spiker kadın haricinde).

açılış sonrası mağazanın içi. yukarda kızlar klasik müzik çalıyorlar. aşağıda ise çocuklar oyun alanında.

bu da mağaza açılıştan önce. sağdaki takım beratın çok beğendiği bir takım (ben beğenmeyince bayağı şaşırmıştı). soldaki ise yeni gelen ve benim iki kuzenin de aldığı takım.

açılışta ümmühanın kızı nihan çok şekerdi. annemler ve benim sayemde, tabii kendinin de şirinliği sayesinde. üstündeki elbiseyi annemler umreden almışlar.

bolero geçen yıl istanbuldan aldığım elbisenin bolerosu. tacı ise teyzesi yani bendeniz yaptım. aynı taçla benim de bir kaç resmim var. nihan bu tacı ilk taktığında çevresindeki çocuklara 'benim kuşum var, senin yok' deyip durdu.

ne zaman resmini çeksem ya eli, yada elbisesinin kurdelesi ağzındaydı. kendisi teyzesinden çok korkuyor. çünkü ne zaman yakalasam, havalara kaldırıyorum, omuzuma oturtuyorum. onun da yüksekten ödü kopuyor. napayım yakalayınca ne yapacağımı şaşırıyorum, hamur gibi yoğurasım geliyor. şirin ama değil mi? aynı annesinin küçüklüğüne benziyor.

açılış sonrası babamın ve bizim arabaya bissürü çiçek yükledim. en güzel 3 tanesi kendi evim için.

ablamlar bir haftalığına samsuna geldiler şuayip abinin ankaraya kontrole gitmesi için (böbrek nakli olduğu için). bu resmi ilk görüştüğümüzde çektim. zaten iki kere görüşebildik.

sondan bir önce; evimizi bakmaya gittiğimizde bu resmi çekmiştim. 3 gün sonra da kiraladık, boş olan daire.

bu da evimizin anahtarları, benim anahtarlarım. pembe olan evin, mavi olan apartman kapısının anahtarı.
maalesef maç bitti ve yenildik. ama bence en iyi bu maçta oynadılar, diğerlerinde goller tesadüf eseri gibiydi. maç sonrası mehmet hemen foramsını çıkardı. halbuki ben o formayı uğurlu ilan etmiştim.